- obuenio
- Obuenio, obuenis, pen. corr. obueni, pen. prod. obuentum, obuenire. Plaut. Survenir.\Eas eram daturus ei qui mihi primus obuenisset. Cic. Qui premier me viendroit au devant, Qui se presenteroit à moy, et qui je rencontreroye.\Obuenire. Liu. Escheoir comme par sort.\Id obuenit vitium, quod tu, etc. Cic. Est advenu, Ce malheur advint.\Obuenit haereditas. Cic. Il m'est venu ou advenu une succession.\In domo, quae mihi haereditate obuenit habito. Plin. Que j'ay eu par succession.
Dictionarium latinogallicum. 1552.